ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΕΡΓΟ

---

ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Εισαγωγή.
Στην Καπερναούμ θαυματουργικά, περπατώντας πάνω στο πέλαγος έφθασε ο Χριστός, βοηθώντας με την θεία δύναμή Του και το καΐκι με το οποίο ταξιδεύουν οι μαθητές Του να πιάσει στεριά. Στο ίδιο λιμάνι φθάσανε ύστερα με άλλα πλοία και τα πλήθη που Τον είχανε ακολουθήσει στο όρος και είχανε χορτάσει εκεί με τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια. Ο όχλος αυτός είχε παρατηρήσει προσεκτικά, ότι σαν έφυγε το καΐκι με τους μαθητές δεν συνταξίδεψε μαζί τους και ο Ιησούς. Νομίζανε λοιπόν ότι Εκείνος βρισκόταν ακόμη εκεί κάπου, στο όρος. Όταν τα πλήθη συναντούν τον Ιησού στην αντίπερα όχθη της Τιβεριάδος, εκπλήσσονται και την απορία τους για το πώς βρέθηκε μπροστά τους, εκφράζανε με το ερώτημα: “Ραβί, πότε ώδε γέγονας;” (Ιωάν. στ΄25)
Στο ερώτημά τους αυτό ο Ιησούς, τους απαντάει, βλέποντας τις προθέσεις τους, αυστηρά: “Ζητάτε, τους λέγει, να με βρείτε, όχι διότι είδατε τα θαύματά μου και έχετε πεισθεί για την αλήθεια της διδασκαλίας μου, αλλά διότι φάγατε τους άρτους και χορτάσατε και θέλετε να σας ξαναδώσω υλικά αγαθά”. Γνωρίζει ο Ιησούς, ότι ενδόμυχα στο πλήθος, λειτουργεί ο πόθος να έχουν ένα “τροφοποιό”, που να τους λύνει ανώδυνα το πρόβλημα της καθημερινής τροφής. Γι’ αυτό και τους αφυπνίζει λέγοντας: “Σας συμβουλεύω, μη ρίχνετε όλο σας το ενδιαφέρον γι’ αυτά τα αγαθά, τα παροδικά και εφήμερα, αλλά εργαστείτε για την πνευματική τροφή που ανοίγει δρόμο για την αιώνια ζωή”. (Ιωάν. στ΄27)
Η “βρώσις η μένουσα εις ζωήν αιώνιον”, είναι ο Ίδιος ο Χριστός. “Είπε δε αυτοίς ο Ιησούς, εγώ ειμί ο άρτος της ζωής, ο ερχόμενος προς με ου μη πεινάσει και ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση πώποτε”. (Ιωάν. στ΄35) “... Και ο άρτος δε ον εγώ δώσω, η σάρξ μου εστίν”. (Ιωάν. στ 51)
Οι λόγοι αυτοί του Χριστού δημιούργησαν ταραχή στα πλήθη. Οι Ιουδαίοι λογομαχούν για την έννοια και την αξιοπιστία των λόγων του Κυρίου. Πώς, λέγανε, μπορεί αυτός να μας δώσει την σάρκα Του να φάμε; Kαι ο Ιησούς τότε, τους μίλησε για το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

“Φιλονικούσαν, λέγει, αναμεταξύ τους οι Ιουδαίοι και λέγανε: “Πώς είναι δυνατό να μας δώσει αυτός την σάρκα του να φάμε και συγχρόνως να μένει άρτος ζωντανός”. Τους είπε λοιπόν ο Ιησούς: “Σας διαβεβαιώνω, ότι εάν δεν φάτε δια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν είναι δυνατό να έχετε μέσα σας ζωή. Εκείνος, που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου γίνεται συμμέτοχος της ζωής μου και της θυσίας μου και έχει από τώρα, από τη ζωή του στη γη, εξασφαλίσει την αιωνιότητα. Κι’ εγώ θα τον αναστήσω ένδοξα κατά την μεγάλη ημέρα της κρίσεως. Ναι, θα έχει ζωή αιώνια, γιατί η σάρκα μου είναι αληθινή και πραγματική τροφή και το αίμα μου είναι πραγματικό ποτό. Εκείνος, που τρώγει την σάρκα και πίνει το αίμα μου ενώνεται μαζί μου στενότατα σ’ ένα πνευματικό σώμα έτσι, που αυτός να μένει μέσα σε μένα και εγώ να μένω μέσα σ’ αυτόν, μεταβάλλοντάς τον σε κατοικητήριο της Θεότητος. Καρπός από την ένωση αυτή, θα είναι για τον πιστό, η αιώνια ζωή. Διότι, καθώς έστειλε εμένα ο πατέρας, ο οποίος έχει από τον εαυτό του την ζωή και είναι πηγή της ζωής, κι’ εγώ σαν άνθρωπος έχω ζωή αθάνατη από τον πατέρα και ζω για τον πατέρα, έτσι κι’ αυτός που μεταλαμβάνει, με την Θεία Ευχαριστία θα ζήσει διότι εγώ θα του δώσω την ζωή. Αυτός είναι ο άρτος, που πραγματικά κατέβηκε από τον ουρανό. Δεν είναι άρτος σαν το μάνα, που φάγανε οι πατέρες σας και ζήσανε προσωρινά, μα τελικά πέθαναν. Αυτός, που τρώγει τον άρτο αυτό, (το αίμα και το σώμα του Χριστού), θα ζήσει αιώνια. Αυτά είπε ο Ιησούς, δημόσια μέσα στην ιουδαϊκή συναγωγή της Καπερναούμ, διδάσκοντας το λαό.” (Ιωάν. στ΄ 52-59)
Προτού απευθύνει αυτό τον λόγο ο Ιησούς, οι Ιουδαίοι ακροατές Του είχανε εμπλακεί σε φιλονικία. Λογομαχούσαν για όσα τους είχε πει πρωτύτερα ο Ιησούς. Κι’ οι άλλοι αποκηρύττανε τους λόγους Του, σαν παράλογους τάχα, ενώ μερικοί ενθυμούμενοι το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, τον υποστήριζαν. Και η ερώτησή τους που προαναφέραμε, ήτανε στα μέτρα της δυσπιστίας και της παχυλότητας, που κυβερνούσε την σκέψη τους: “Πώς είναι δυνατόν να μας δώσει την σάρκα Του, για να την φάμε; Μα παρόμοια δεν ρώτησε και ο Νικόδημος, όταν ο Ιησούς μίλησε για πνευματική αναγέννηση; Θορυβημένος, είχε τονίσει στο διάλογό του με τον Χριστό: “Πώς δύναται άνθρωπος εισελθείν εις την κοιλίαν της μητρός αυτού;”
Μα ενώ, οι Ιουδαίοι μιλούν και φιλονικούν περί του αν είναι δυνατόν να συμβεί αυτό, δηλαδή να τους δώσει ο Ιησούς την σάρκα του να την φάνε, ο Κύριος αποκρίνεται, ότι τούτο είναι αναγκαίο.
“Είπεν αυτοίς ο Ιησούς, αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς”. Αυτό που οι Ιουδαίοι αμφισβητούν και τους φέρνει σύγχυση, διότι τον θεωρούν παράλογο, ο Ιησούς το βεβαιώνει έντονα. Η βαθύτερη έννοια των λόγων αυτών του Κυρίου, είναι και η θυσία Του και τον μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, που επρόκειτο σε λίγο να δώσει στο τελευταίο δείπνο με τους μαθητές Του. Τα αίμα του Υιού του Θεού εκχυνόμενο, συντελεί στην σωτηρία, στη γεφύρωση του χάσματος που άνοιξε μεταξύ Θεού και ανθρώπου το προπατορικό αμάρτημα. Η συμμετοχή στο μυστήριο αυτό προϋποθέτει πίστη στην απολυτρωτική θυσία του Χριστού και αγώνα για την τήρηση των εντολών του Κυρίου.
Οι λέξεις, “σάρκα του Υιού του ανθρώπου” και “αίμα”, ιστορούν και υπογραμμίζουν όσο γίνεται πιο λιγόλογα την ενανθρώπιση του Λόγου, αλλά και την σταυρική Του θυσία. Μιλάνε για την σάρκα, υπενθυμίζοντας, ότι γεννήθηκε σαν άνθρωπος με σάρκα και για το αίμα Του, που χύθηκε στον Γολγοθά. Σώμα και αίμα, έγιναν σωτήρια τροφή για τους πιστούς. Το αποτέλεσμα της βρώσεως αυτής είναι ζωή και τώρα και αιώνια. Ζωή κατά φύσιν είναι ο Κύριος. Ζωοποιό είναι και το άγιο σώμα Του το οποίο ενώθηκε αρρήτως με την υπόσταση του Λόγου. Και επειδή έχει γίνει ζωοποιός η σάρκα του Σωτήρος , καθότι είναι ενωμένη με την κατά φύσιν Ζωή, όταν την τρώγουμε, τότε έχουμε μέσα μας την Ζωή. Δεν είναι σάρκα απλού ανθρώπου η τρωγομένη, αλλά του Θεού και η οποία μπορεί να θεοποιεί, επειδή αναχωνεύθηκε με την θεότητα. Το να τρέφεται κανείς δια του Χριστού σημαίνει να μεταλαμβάνει το σώμα και το αίμα του Χριστού και να πράττει όλα στο άγιο όνομά Του και ενωμένος με Αυτόν να μπορεί να λέγει σαν τον Απόστολο Παύλο: “Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός”.
Στην συνέχεια λέει ο Κύριος επιγραμματικά για το σωτήριο αποτέλεσμα, που έχει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας: “Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα”. Με την Θεία Κοινωνία εξασφαλίζεται η αιώνια ζωή. Δίνει ρητή υπόσχεση ο Ιησούς, ότι θα αναστήσει κατά την μέλλουσα κρίση αυτόν, που γίνεται συμμέτοχος της ζωής και της θυσίας Του δια μέσου της Θείας Ευχαριστίας. Με τα μεταλαμβανόμενα άχραντα μυστήρια, το σπέρμα αθανασίας μπαίνει μέσα μας και αφανίζει την φθορά. Το σπέρμα αυτό της αθανασίας θα λάμψει, όταν έλθει ο καιρός της μεγάλης κρίσεως, της δευτέρας παρουσίας.
“Η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις”, λέγει επιμένοντας ο Κύριος να τονίζει τα περί αχράντων μυστηρίων. Η αιώνια ζωή θα κερδηθεί από τον μεταλαμβάνοντα “το σώμα και το αίμα του Χριστού”, διότι η σάρκα Του είναι η πραγματική τροφή. Αληθινή τροφή είναι εκείνη που βοηθάει όχι την πρόσκαιρη και φθαρτή ζωή, αλλά εκείνη που άφθαρτη ούσα προετοιμάζει την αιώνια ζωή. Το άγιο σώμα του Χριστού, είναι τροφή αθανασίας. Και αληθινή πόσις είναι το τίμιο αίμα του Χριστού, που ξεριζώνει από τα βάθη την φθορά και εξαφανίζει τον θάνατο, που κατοίκησε στην ανθρώπινη σάρκα.
“Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ”, υπογραμμίζει στην συνέχεια. Εκείνος λέγει, που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου , ενώνεται μαζί μου σ’ ένα σώμα. Έτσι μένει αυτός μέσα μου κι’ εγώ κάνω ναό, κατοικητήριο το εσωτερικό του είναι. Ενώνεται μ’ Εμένα λέγει, δια της Θείας Κοινωνίας.
“ Καθώς απέσταλκέ με ο ζων πατήρ καγώ ζω δια τον πατέρα και ο τρώγων με κακείνος ζήσεται γι’ εμέ”.Επειδή πιο πάνω μίλαγε, ότι καρπός της ενώσεως του πιστού με τον Ιησού είναι η σωτηρία, τώρα υπογραμμίζει ο Κύριος την δική Του σχέση με τον Πατέρα Του. Τι σημαίνει “δια τον πατέρα”; Εδώ υπονοεί μόνο την αιτία. Με άλλα λόγια, καθώς είναι ζων ο πατέρας, έτσι και εγώ ζω. Και εκείνος που με τρώγει, και εκείνος θα ζήσει δι’ εμέ. Ζωήν εδώ δεν λέγει απλώς την επιβίωση αλλά την πνευματική ζωή, την επ’ ονόματί Του ζωή. Και ότι δεν είπε για την απλή ζωή αλλά για την ανείπωτη και αιώνια ζωή, φαίνεται από το γεγονός ότι όλοι ζουν και οι άπιστοι και εκείνοι που δεν έφαγαν από την σάρκα εκείνη που δίνει αιωνιότητα.
“Ούτος εστί ο άρτος, ο εκ του ουρανού καταβάς, ου καθώς έφαγον οι πατέρες υμών το μάννα και απέθανον. Ο τρώγων μου τούτον τον άρτον ζήσεται εις τον αιώνα”, λέγει στην συνέχεια. Συνεχώς περιστρέφεται γύρω από το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, για να το εντυπώσουν καλά οι ακροατές Του στο νου τους και να πιστοποιήσει το δόγμα της αναστάσεως και το περί της αιωνίου ζωής. Γι’ αυτό προσθέτει και την ανάσταση, επειδή είπε “ζωής αιωνίου”, και επειδή δείχνει ότι αυτή δεν είναι τώρα, αλλά μετά την ανάσταση. Και από πού φαίνονται αυτά; Από τις Γραφές. Παντού τους παραπέμπει στις Γραφές, λέγοντας να τα μάθουν αυτά από αυτές. Με το να πει, “ζήσεται εις τον αιώνα”, τους βάζει και σε ζήλο, να αναζητήσουν τον σωτήριο άρτο και να απολαύσουν την δωρεά, αποφεύγοντες έτσι τον κίνδυνο να μείνουν έξω. Συνεχώς υπενθυμίζει το μάννα και παρουσιάζει την διαφορά και αυτούς τους οδηγεί στην πίστη. Εάν έγινε δυνατό, σαράντα χρόνια, χωρίς θερισμό και σιτάρι να τους κρατήσει στην ζωή τους Ιουδαίους, πολύ περισσότερο τώρα, που ήρθε για μεγαλύτερα, θα μπορέσει να το επιτύχει. Άλλωστε και ένα εκείνα ήσαν μερικοί τύποι και το μάζευαν το μάννα χωρίς κόπους και ιδρώτες, πολύ περισσότερο τώρα θα γίνει αυτό, οπότε είναι πολύ η διαφορά και το ότι δεν θα πεθάνουν ποτέ και το ότι θα απολαμβάνουν ζωή αληθινή. Καλώς ενθυμείται πολλές φορές την ζωή. Δεν είναι τίποτε πιο ευχάριστο, όσο το να μην πεθάνουν. Και στη Παλαιά Διαθήκη, αυτή ήταν η υπόσχεση: μήκος ζωής και πολλές ημέρες. Αλλά τώρα δεν είναι απλής μήκος, αλλά ζωή που δεν έχει τέλος. Συγχρόνως όμως θέλει να δείξει και ότι την τιμωρία που έγινε από την αμαρτία, τώρα την ανακαλεί, καταργώντας εκείνη την απόφαση που θανάτωνε και φέρει. όχι απλώς ζωή, αλλά ζωή αιώνια. Και την διδασκαλία Του αυτή, την έκανε μέσα στην συναγωγή της Καπερναούμ που είχαν γίνει τα πλείστα των θαυμάτων, εκεί που έπρεπε να ακουστεί περισσότερο ο σωτηριώδης λόγος Του.


Σημείωση: Στο μάθημα αυτό δεν κάναμε καμία αναφορά σε ό,τι αφορά την προετοιμασία του πιστού για να συμμετάσχει στο ιερό μυστήριο. Σκοπός μας ήταν να δείξουμε την “επιμονή” του Χριστού μας στην αναγκαιότητα βρώσεως και πόσεως από τον πιστό της θείας τροφής, που χαρίζει την αιώνια ζωή. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν όσοι ασχοληθούν με το κείμενο αυτό. Τα υπόλοιπα θέματα που σχετίζονται με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, μπορούν να συζητηθούν σε άλλη συνάντηση.

Για επικοινωνία μαζί μας :
Τηλέφωνο : +30-210-9712456
Φαξ : +30-210-9712456
Ταχυδρομική διεύθυνση : πλατεία Αγ. Δημητρίου, 173 43 – Αγ. Δημήτριος
Ηλεκτρονική διεύθυνση : inad.dad@dad.com