ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΕΡΓΟ

---

Ο ΧΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΑΚΙΣΧΙΛΙΩΝ (Ματθ.ιδ΄13-21)

O Χριστός, μόλις πληροφορήθηκε ότι ο Ηρώδης απoκεφάλισε τον Ιωάννη, έφυγε από το μέρος εκείνο με πλοίο και πήγε σ’ ένα έρημο τόπο. Εκεί τον ακολούθησε μεγάλο πλήθος κόσμου, πεζοπορούντες, από διάφορες πόλεις. Το πλήθος αυτό, το έθρεψε εκεί ο Ιησούς θαυματουργικά, πολλαπλασιάζοντας πέντε ψωμιά και δύο ψάρια.
Ο ευαγγελιστής Ματθαίος, περιγράφει ως εξής το θαύμα:
“Ανεχώρησε λοιπόν ο Ιησούς με πλοίο σ’ έρημο τόπο, όπου έμεινε μόνος μαζί με τους μαθητές Του. Εκεί τον ακολούθησαν πολλοί, χιλιάδες κόσμου, ελπίζοντες στην θαυματουργική ευεργεσία Του. Και όταν βγήκε ο Ιησούς από τον προσωρινό τόπο που έμενε και είδε το πλήθος του κόσμου, σπλαχνίστηκε τους αρρώστους και γιάτρεψε όλους, όσοι ήσαν εκεί. Αργά το απόγευμα πήγανε οι μαθητές στον Ιησού και του είπαν να διαλύσει τα πλήθη, να πάνε στα διπλανά χωριά, ώστε να βρούνε τροφές, γιατί εκεί ο τόπος ήταν ερημικός και η ώρα πλησίαζε να νυχτώσει. Ο Χριστός τότε τους είπε: δεν έχουν ανάγκη να πάνε πουθενά, δώστε τους εσείς να φάγουν. Οι μαθητές τότε του είπανε: εδώ δεν έχουμε παρά μόνο πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Ο Ιησούς τους ζήτησε να τα φέρουν μπροστά του. Αφού συνέστησε ύστερα ο Ιησούς στα πλήθη να καθίσουν στα χόρτα, πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, σήκωσε τα μάτια του στον ουράνιο πατέρα του, ευλόγησε και έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές κι’ εκείνοι στο λαό. Φάγανε όλοι και χόρτασαν. Και μαζέψανε από τα περισσευούμενα κομμάτια , δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Εκείνοι δε που φάγανε, ήταν πέντε περίπου χιλιάδες, χωρίς να συνυπολογίζονται στον αριθμό αυτό οι γυναίκες και τα παιδιά.”
Ο Κύριός μας διακριτικά έφυγε από το μέρος εκείνο, όχι από φόβο μήπως τον συλλάβουν οι Ιουδαίοι, αλλά επειδή δεν ήταν ο κατάλληλος καιρός για να δείξει την θεότητά Του. Γι’ αυτό έλεγε στους μαθητές Του, να μη φανερώσουν σε κανέναν ότι Αυτός είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας. Ήθελε να γίνει αυτό γνωστό μετά την ανάστασή Του. Κι’ όταν έφυγε, δεν πήγε σε πόλη αλλά σε έρημο και με το πλοίο, ώστε να μην τον ακολουθήσει κανένας. Ο κόσμος ωστόσο, ούτε έτσι δεν τον αφήνει αλλά τον ακολουθεί από κοντά. Δεν τους φόβισε το περιστατικό της αποκεφαλίσεως του Ιωάννου. Τόση μεγάλη είναι η αγάπη τους για Εκείνον, που νικάει όλα τα εμπόδια. Γι’ αυτό και πήραν αμέσως την αμοιβή.
“Και εξελθών ο Ιησούς είδεν πολύν όχλον και ευσπλαχνίσθη επ’ αυτοίς και εθεράπευσε τους αρρώστους αυτών”. Τους “άξιζε” ένα τέτοιο δώρο, διότι έκαναν τόσο κόπο για να τον βρουν. Η αιτία της θεραπείας των ήταν η ευσπλαχνία του Χριστού μας. Τους λυπήθηκε πολύ και τους θεράπευσε όλους. Δεν ζητά εδώ πίστη. Γιατί η προσέλευσή τους κοντά Του και η εγκατάλειψη των πόλεών τους, δείχνει ακριβώς την πίστη τους. Οι πόλεις τους λοιπόν έμειναν έρημες και η έρημος έγινε η πολυάνθρωπη και πυκνοκατοικημένη πόλη.
Σε λίγη ώρα, πρόκειται να τους θρέψει. Αυτό δεν το κάνει από μόνος Του αλλά περιμένει να Τον παρακαλέσουν. Και αυτό, διότι δεν ήθελε να προτρέχει στα θαύματα, αλλά όταν εκαλείτο, θαυματουργούσε. Βέβαια, ούτε και κανένας από τον κόσμο τόλμησε να Τον πλησιάσει και να Του ζητήσει κάτι γι’ αυτούς που πεινούσαν από τον υπερβολικό σεβασμό που έτρεφαν προς το άγιο πρόσωπό Του. Και ούτε την πείνα καταλάβαιναν, από τον πόθο να μείνουν κοντά Του.
“Οψίας δε γενομένης προσήλθον αιτώ οι μαθηταί αυτού λέγοντες: έρημος εστίν ο τόπος και η ώρα ήδη παρήλθεν, απόλυσον τους όχλους, ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα”. Οι μαθητές του Κυρίου μας, δεν φανταζόντουσαν ότι θα μπορούσε να γίνει ένα τέτοιο θαύμα, δηλαδή, να θρέψει ο διδάσκαλός τους όλο αυτό το πλήθος, έστω κι’ αν προηγμένως είχαν γίνει μάρτυρες την θεραπείας τόσων πολλών ασθενών. Και αυτό φανερώνει ότι οι μαθητές ήσαν ακόμα ατελείς ως προς την πίστη τους.
Ο Χριστός όμως, τους κάνει σιγά-σιγά να πιστέψουν. Δεν τους λέει αμέσως, “εγώ θα τους θρέψω”, αλλά: “Ου χρείαν έχουσιν απελθείν. Δότε αυτοίς υμείς φαγείν”. Δεν είπε, τους δίνω εγώ, αλλά “δότε αυτοίς υμείς”, διότι τον έβλεπαν ακόμα σαν ένα άνθρωπο. Αυτοί, οι μαθητές, ούτε μ’ αυτό κατάλαβαν τη βαθύτερη σημασία των θείων λόγων, αλλά ακόμα Τον θεωρούν μόνο άνθρωπο και λέγουν: “Ουκ έχομεν ώδε ειμή πέντε άρτους και δύο ιχθύας”. Γι’ αυτό και ο ευαγγελιστής Μάρκος γράφει ότι δεν κατάλαβαν τον λόγο Του, ήταν κλειστή η καρδιά τους. Και αφού δεν μπορούσαν να ελευθερωθούν από τα γήινα, επεμβαίνει ο ΄Ιδιος: “Φέρετέ μοι αυτούς ώδε”, λέγει. Εάν δηλαδή και ο τόπος είναι έρημος, ο τρέφων την οικουμένη είναι παρών. Εάν και η ώρα πέρασε, εκείνος που δεν υποτάσσεται στην ώρα είναι παρών και σας μιλά .
“Και κελεύσας τους όχλους ανακλιθήναι επί τους χόρτους, λαβών τους πέντε άρτους και τους δυο ιχθύας, αναβλέψας εις τον ουρανόν ευλόγησε, και κλάσας έδωκεν τοις μαθηταίς τους άρτους οι δε μαθηταί τοις όχλοις, και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν”. Ανέβλεψε ο Χριστός στον ουρανό πριν κάνει το θαύμα, για να δείξει την ισότητά Του με τον Πατέρα Του. Επίσης, ανέβλεψε στον ουρανό για να μας διδάξει, ότι δεν πρέπει να αρχίζουμε το φαγητό, χωρίς να ευχαριστήσουμε Εκείνον, που μας παρέχει την τροφή. Το θαύμα ο Κύριος το έκανε στην έρημο, για να μη λέγουν οι Ιουδαίοι ότι το πλήθος έφερε τρόφιμα από το πλησιέστερο χωριό. Ωστόσο, εμείς μαθαίνουμε, ότι οι μαθητές δεν έδιναν σημασία και στα αναγκαία ακόμη, στην τροφή τους. Διότι, ενώ ήσαν δεκατρείς με τον διδάσκαλό τους, μόνο πέντε άρτους είχαν και εκείνους κριθίνους και δύο ψάρια. Τόσο δευτερεύοντα ήσαν γι’ αυτούς τα υλικά. Αλλά κι’ αυτά τα ελάχιστα δεν τα κράτησαν για τον εαυτό τους, αν και πεινούσαν, αλλά τα έδωσαν για τον άλλους. Δεν είπαν: “εμείς τι θα φάμε”, αλλά έκαναν υπακοή.
Αφού τα πήρε, τα έκανε κομμάτια και τα έδιδε δια των μαθητών Του στους όχλους. Με αυτή Του την ενέργεια τιμούσε τους μαθητές Του. Τους έκανε να μην απιστήσουν ούτε να λησμονήσουν το θαύμα με την πάροδο του χρόνου, αφού θα τους το θύμιζαν τα χέρια τους. Γι’ αυτό αφήνει και τους όχλους να πεινάσουν και περιμένει τους μαθητές Του να προσέλθουν και να ερωτήσουν και γι’ αυτό τους βάζει να καθήσουν και διανέμει την τροφή με τους μαθητές Του. Ήθελε να έχει ο καθένας τη δική του ομολογία. Ήθελε, όχι μόνο να θρέψει τα σώματά τους, αλλά και να χορτάσει και την ψυχή τους.
“Και κλάσας έδωκεν τοις μαθηταίς”. Έκοψε με το χέρι τους πέντε άρτους και τους έδωσε. Και οι πέντε άρτοι στα χέρια των μαθητών πολλαπλασιάζονταν. Και δεν σταματά το θαύμα έως εδώ, αλλά έκαμε και να περισσέψουν. Και περισσεύουν άρτοι όχι ολόκληροι, αλλά κομμάτια, για να δείξει ότι αυτά ήταν απομεινάρια εκείνων των άρτων και για να μάθουν οι απόντες το θαύμα. Γι’ αυτό και άφησε τους όχλους να πεινάσουν, για να μη νομίσει κανένας πως ό,τι έγινε ήταν φαντασία. Αφού τους χόρτασε πνευματικά στην αρχή με την διδασκαλία Του, τους χορταίνει και με υλική τροφή. Το πλήθος ήταν πεντακισχίλια άτομα, χωρίς γυναίκες και παιδιά. Αν όμως ληφθεί υπ’ όψιν, ότι σε τέτοιες συγκεντρώσεις τρέχουν περισσότερο οι γυναίκες και τα παιδιά, θα πρέπει να υπολογιστούν περισσότερα από δέκα τρεις χιλιάδες άτομα . Και τόσα πολλά έγιναν τα ψωμιά, ώστε να περισσέψουν δώδεκα γεμάτα κοφίνια..
Το θαύμα του χορτασμού των παντακισχιλίων, επαναλαμβάνεται στο πέρασμα των αιώνων, μέχρι συντελείας του κόσμου, μέσα στην Θεία Λειτουργία. Ο Χριστός μας είναι ο τρέφων και η τροφή μας. Αυτός, μέσω των ανθρωπίνων χεριών των Ιερέων-μαθητών Του, μας δίδει τον πνευματικό άρτο, που είναι ο εκ του ουρανού καταβάς, το άχραντο Σώμα Του και το ψάρι-ιχθύ, δηλαδή τον Εαυτό Του, που τα γράμματά του, ιχθύς, ήσαν ο μυστικός κώδικας πίστεως των πρώτων χριστιανών: Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Όσοι πιστοί κι’ αν κοινωνήσουν, όσες Θείες Λειτουργίες κι’ αν γίνουν ή έχουν γίνει, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας, ποτέ δεν τελειώνει. Ο Χριστός μας, είναι “ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος”.

Για επικοινωνία μαζί μας :
Τηλέφωνο : +30-210-9712456
Φαξ : +30-210-9712456
Ταχυδρομική διεύθυνση : πλατεία Αγ. Δημητρίου, 173 43 – Αγ. Δημήτριος
Ηλεκτρονική διεύθυνση : inad.dad@dad.com