ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΕΡΓΟ

---

ΦΙΛΑΔΕΛΦΙΑ 27-28-29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2002

ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΝΕΑΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ
ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ – ΟΜΩΝΥΜΟΥ ΔΗΜΟΥ

1η Εισήγηση με θέμα:
ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΙΑ – ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

“… Όπως αυτοί που βυθίζονται στο νερό, όσο κατεβαίνουν πιο βαθιά, τόσο περισσότερο βρίσκονται σε μεγαλύτερα σκοτάδια, το ίδιο ακριβώς έπαθε και το γένος των ανθρώπων… Ξέφυγε ο νους των ανθρώπων από τον Θεό και το πιο παράλογο είναι ότι όσα έχουν υπό την εξουσία τους οι άνθρωποι, αυτά θεωρούν εξουσιαστές τους και γίνονται δούλοι τους, λατρεύοντάς τα ως θεούς…”. (Μ. Αθανάσιος)
Τα λόγια αυτά του Μ. Αθανασίου επισημαίνουν τον αποπροσανατολισμό της ανθρώπινης σκέψης και την αναμφισβήτητη πια πνευματική σύγχυση που παρατηρείται στην εποχή μας, εντονότερα από ποτέ. Κυρίαρχες ιδεολογίες κατέρρευσαν και άλλες καινοφανείς ήρθαν στο προσκήνιο. Επίσης, περιθωριακές αντιλήψεις πρωτόγονων θρησκευτικών ρευμάτων και θρησκειών άρχισαν να γίνονται αποδεκτές από ευρύτατα κοινωνικά στρώματα. Μία από αυτές τις νέες ιδεολογίες είναι και η γνωστή πλέον “αρχαιολατρία”, η οποία εκδηλώνεται ως δήθεν επιστροφή και καλλιέργεια του αρχαιοελληνικού πολιτισμού με παράλληλη νεκρανάσταση της ειδωλολατρίας, ως επιστροφή στη γνήσια ελληνική θρησκεία.
Το φαινόμενο της “νεοειδωλολατρίας” ή του “νεοπαγανισμού”, όπως ονομάζεται διαφορετικά, δεν είναι μόνο ελλαδικό, αλλά παγκόσμιο. Η Ελλάδα όμως, έχει ιδιάζουσες συνθήκες ως προς το θέμα αυτό, ένεκα του αρχαιοελληνικού θαυμαστού παρελθόντος της, το οποίο εντέχνως συνδυάζεται από τους οπαδούς της νέας αυτής τάσεως με την ειδωλολατρία. “Οι Έλληνες μεγαλούργησαν όταν ήταν ειδωλολάτρες”, υποστηρίζουν με σθένος οι αρχαιολάτρες. Σε μερικά από τα έντυπά τους συναντά κανείς συνθήματα παράξενα και ύπουλα, όπως: “Δεν είμαστε αντιχριστιανικοί, ούτε μισούμε τους χριστιανούς, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πάτρια θρησκεία μας είναι η ελληνική ειδωλολατρική. Επιστροφή στις ρίζες μας, λοιπόν! Επαναφορά και επανάνθιση του πατρομήτριου ελληνικού πολιτισμού”.
Το θέμα είναι ευρύτατο, πολύπλευρο, ακανθώδες και εν πολλοίς επίπονο για τον ασχολούμενο με αυτό. Και τούτο γιατί οι ομάδες αυτές παρουσιάζονται συχνά κάτω από αθώους και εντυπωσιακούς – δελεαστικούς τίτλους. Εμφανίζονται ως κινήσεις για την προβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού με εθνικιστικό ή πολιτιστικό κάλυμμα, για την αναβίωση του ολυμπιακού πνεύματος, για την προβολή των δελφικών ιδεωδών, για την διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Δραστηριοποιούνται ως φυσιολατρικά, πολιτιστικά και οικολογικά κινήματα, ως καλλιτεχνικές αναβιώσεις αρχαιοελληνικών τελετών που φέρουν θρησκευτικό χαρακτήρα, όπως τα “παναθήναια” ή τα “ελευσίνια μυστήρια”. Όλα αυτά δεν είναι πάντοτε απλές παραδοσιακές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις και τελετές. Συχνά μπορεί να είναι ποικίλα προσωπεία και τεχνάσματα “για να γίνουμε κοινωνοί του πνεύματος των προγόνων μας και να συνειδητοποιήσουμε την ταυτότητά μας”.
Οι νεοφανείς αυτές αρχαιολατρικές ομάδες στην Ελλάδα εκτός από την διείσδυσή τους σε διάφορα εκπολιτιστικά, εθνικιστικά, καλλιτεχνικά, μορφωτικά και κυρίως οικολογικά κινήματα ασκούν πρωτοφανή προπαγάνδα με μεθοδικότητα και προγραμματισμό. Κυκλοφορούν δεκάδες πολυτελή περιοδικά με προπαγανδιστικό και σαφώς διχαστικό για τον ελληνικό λαό περιεχόμενο. Πλειάδα τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών κάθε εβδομάδα ασκούν άθλια προπαγάνδα για τις ύποπτες επιδιώξεις τους. Εκεί βέβαια που η προπαγάνδα δεν έχει όρια και μέτρο δεοντολογίας είναι στον τομέα των εκδόσεων. Εκατοντάδες τίτλοι βιβλίων με σαφώς αντιχριστιανικό περιεχόμενο επιχειρούν να παγιώσουν μια νέα κατάσταση στην χώρα μας.
Είναι βέβαια περιττό να αναφέρουμε πόσο ασυμβίβαστες με την ορθόδοξη πίστη μπορούν να αποδειχθούν όλες αυτές οι εκδηλώσεις και τελετές, οι οποίες συνήθως δεν κρύβουν το εχθρικό τους πρόσωπο έναντι του χριστιανισμού. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστες από αυτές τις ομάδες, οι οποίες επιχειρούν τον συμβιβασμό της χριστιανικής θρησκείας με την ειδωλολατρία, με πρώτο στάδιο την αποκοπή της Παλαιάς Διαθήκης από τα ιερά κείμενα, οι περισσότερες χρησιμοποιούν γλώσσα διαστρεβλώσεως, μίσους και ύβρεων κατά του χριστιανισμού.
Συχνή είναι η αναφορά στους διωγμούς των αρχαίων ειδωλολατρών από μέρους των χριστιανών, σε καταστροφές ναών και βιβλιοθηκών, στην κατάργηση των ολυμπιακών αγώνων από τον Μέγα Θεοδόσιο, κλπ. Γίνεται όμως ένα τεράστιο ιστορικό άλμα, από την αρχαιοελληνική πραγματικότητα στην σημερινή εποχή. Αποσιωπάται δηλαδή εντέχνως εκ μέρους των νεοειδωλολατρών ή απορρίπτεται μετά βδελυγμίας η χιλιετής βυζαντινή περίοδος. Η προκρουστική αυτή αντιμετώπιση της ιστορίας εξυπηρετεί σίγουρα τους σκοπούς αυτής της νέας ιδεολογίας, λαμβάνοντας υπ’ όψη την θέση που κατείχε ο χριστιανισμός κατά την χριστιανική περίοδο. Οι αρχαιολάτρες με ένα εντελώς παράλογο άλμα, αναζητούν και αποδέχονται μόνο τους “παππούδες”, ενώ ταυτόχρονα αρνούνται κατηγορηματικά τους “πατέρες” τους.
Ο χριστιανισμός είναι για τους νεοπαγανιστές ένα παρείσακτο πολιτισμικό υποπροϊόν και χαρακτηρίζεται ως η “θανατική ποινή” κατά της Ελλάδος ή ως το “σάβανο” του ελληνισμού. Αν ήταν, όμως, δυνατό να κάνει κάποιος μια αξιολογική κρίση στον πατριωτισμό των Ελλήνων θα διαπίστωνε πως οι ορθόδοξοι χριστιανοί κατέχουν την πρωτοπορία. Η ιστορία είναι ο αψευδής μάρτυρας αυτής της αλήθειας. Η διάσωση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς είναι έργο των ορθοδόξων και η ορθοδοξία αποτελεί τον κυριότερο συνεκτικό δεσμό του ελληνισμού. Ο θαυμασμός όλων μας για τον ανεπανάληπτο αρχαιοελληνικό πολιτισμό είναι δεδομένος. Ο χριστιανισμός, όχι μόνο δεν έγινε η αιτία να καταρρεύσει αυτός ο πολιτισμός, αλλά αντιθέτως στάθηκε πάντα πρωτεργάτης στην προσπάθεια διάσωσής του. Αν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας δεν ενστερνίζονταν και δεν διέσωζαν στα συγγράμματά τους την αρχαιοελληνική σκέψη και οι αντιγραφείς μοναχοί δεν ασχολούνταν με τα έργα των κλασικών συγγραφέων, τότε ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Σοφοκλής και πλήθος άλλοι, θα μας ήταν γνωστοί μόνο ως προς τα ονόματά τους και το θαυμαστό αρχαιοελληνικό πνεύμα θα ήταν σε μας εντελώς άγνωστο.
Σε ανταπόδοση της προσφοράς αυτής του Χριστιανισμού και προς επίτευξη των στόχων τους , οι αρχαιολάτρες νεοπαγανιστές με την ευκαιρία ειδωλολατρικής συναντήσεως στο Λιτόχωρο Πιερίας την 23η Ιουνίου 1996 διατυπώνουν και σχετικές προτάσεις προς την ηγεσία του τόπου. Στην διακήρυξή τους διαβάζουμε: α) Το κράτος να μην ιδρύει ούτε να συντηρεί θεολογικές σχολές, β) Να μη διδάσκεται στα δημόσια σχολεία μάθημα θρησκευτικών, γ) Να μην γίνεται ούτε πρωινή προσευχή ούτε άλλες θρησκευτικές τελετές στα σχολεία και στα στρατόπεδα, δ) Να επιτραπεί η καύση μετά θάνατο για όσους το επιθυμούν, ε) Να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στην αστυνομική ταυτότητα, στ) Να μην μεταδίδονται θρησκευτικές τελετές από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, ζ) Να μην υπάρχουν θρησκευτικές αργίες, η) Να αλλάξει η σημαία ώστε να μην φέρει κανένα θρησκευτικό σύμβολο.
Κρίνεται επιτακτική ανάγκη να γίνει πλέον συνείδηση σε όλους μας ότι πίσω από τέτοιου είδους κινήσεις κρύπτονται συχνά ύποπτα και κακόβουλα σχέδια. Οι αυτόκλητοι “σωτήρες” του έθνους μας αποδεικνύονται σχεδόν πάντα φτηνοί ωφελιμιστές. Και δυστυχώς, οι εκπροσωπούντες σήμερα τη νέα αυτή τάση έχουν επιστρατευθεί μέσα από τον λεγόμενο “πνευματικό” κόσμο του τόπου μας, τους καθηγητές, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, δημοσιογράφους ή και δημόσιους λειτουργούς. Κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων που τους δίνει η θέση τους και η επαφή τους με το ευρύ κοινό, αποκρύπτουν τις αληθινές προθέσεις τους και προβάλουν, εντέχνως πάντα, στους ανυποψίαστους ορθόδοξους Έλληνες την ιδεολογία της νεοειδωλολατρίας. Και αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει γι΄ αυτό το νέο ρεύμα λέγοντας ότι άλλο το ένδοξο αρχαιοελληνικό παρελθόν και η εθνική υπερηφάνεια και άλλο παρωχημένα και πρωτόγονα ειδωλολατρικά “πιστεύω” σε ανύπαρκτους και γεμάτους πάθη “θεούς”, τότε σίγουρα θα χαρακτηρισθεί ανθέλληνας και ιουδαιοχριστιανός.
Πόσο λυπηρό και δυσάρεστο είναι “οι φάσκοντες είναι σοφοί” να επιστρέφουν στην “μωρία” που ο σκεπτόμενος και φιλοσοφών άνθρωπος απέρριψε προ δύο χιλιετηρίδων! Και οι σύγχρονοι ειδωλολάτρες “μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον Κτίσαντα”. (Ρωμ. α΄2-25)
Η προσπάθεια για επιστροφή στην αρχαία εκείνη πλάνη της ειδωλολατρίας πρέπει να εκληφθεί ως οπισθοχώρηση σε πρωτόγονες μορφές πολυθεïας και πνευματικής άγνοιας. Οι Μεγάλοι σοφοί της φυλής μας Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης υπέδειξαν τον ένα Θεό και εισήλθαν στον μονόδρομο της μονοθεϊας. Ασφαλώς εμείς οι νεοέλληνες, όσο κι αν είμαστε υπερήφανοι για το ένδοξο και λαμπρό αρχαιοελληνικό παρελθόν μας, δεν θα επιστρέψουμε στην προ αυτών σκοτεινή περίοδο της ειδωλολατρίας.
Ο εκπρόσωπος της “Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων”, σε συνέντευξή του δηλώνει: “Η Μυθολογία και η Φιλοσοφία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η πραγματικότητα, κλειδωμένη όμως και με το κλειδί πεταγμένο κάπου στην θάλασσα. Κι εμείς πρέπει να αναζητήσουμε αυτό το κλειδί… για να μεταβούμε στη συνέχεια στο Υπερφυσικό” (Περ. Διιπετές, τ. 4, σελ. 29).
Βεβαίως, για το κατά πόσον η μυθολογία και το θρησκευτικό της περιεχόμενο, δηλαδή η πολυθεϊκή ειδωλολατρία, είναι “η πραγματικότητα”, ας μας επιτραπεί να πούμε ότι αυτό είναι πεποίθηση μόνο των οπαδών της “Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων”. Εκείνο όμως, που δεν μπορούν να αντιληφθούν είναι ότι “το κλειδί είναι πεταγμένο κάπου στην θάλασσα” και άρα η αναζήτησή του δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ματαιοπονία.

Για επικοινωνία μαζί μας :
Τηλέφωνο : +30-210-9712456
Φαξ : +30-210-9712456
Ταχυδρομική διεύθυνση : πλατεία Αγ. Δημητρίου, 173 43 – Αγ. Δημήτριος
Ηλεκτρονική διεύθυνση : inad.dad@dad.com