Προτάσεις
1. Στόχος κάθε Ενορίας στην Περιφέρειά μας που δεν λειτουργεί στο χώρο της Κέντρο Ενοριακής Αγάπης, θα είναι η δημιουργία ενός τέτοιου Κέντρου, ξεπερνώντας οποιοδήποτε σχετικό εμπόδιο, η χρησιμότητα του οποίου είναι αναμφισβήτητα πολύ μεγάλη.
2. Η πλήρης και σχολαστική καταγραφή και αρχειακή καταχώρηση κάθε στοιχείου σχετικού με το φιλανθρωπικό έργο, με την υποστήριξη ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ευχής έργον θα ήταν, η δημιουργία συστήματος on Line όχι μόνο για τα ενοριακά φιλόπτωχα ταμεία της Περιφερείας μας, αλλά και συνολικά της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, με σκοπό την ταχύτατη και αποτελεσματικότερη παροχή κάθε πληροφορίας η εντολής από το κέντρο στους αποδέκτες Ναούς και αντιστρόφως.
3. Η κατάρτιση περιφερειακού προγράμματος φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων σε ιδρύματα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής , σωφρονιστικά καταστήματα, νοσηλευτικά ιδρύματα κλπ. και η εφαρμογή του από τα Ε.Φ.Τ. των Ι. Ναών της Περιφερείας μας.
4. Η αξιοποίηση κατά το δυνατόν, εθελοντών ιατρών, φαρμακοποιών, κοινωνικών λειτουργών, καταστηματαρχών και εμπόρων των ενοριών μας, ως αρωγών στο έργο μας.
5. Η καταγραφή όλων των επωνύμων δωρητών των φιλοπτώχων ταμείων μας και η αποστολή ενημερωτικών εντύπων.
6. Η αναθέρμανση του ενδιαφέροντος των πιστών, να συνεισφέρουν οικονομικά στο ενοριακό φιλανθρωπικό έργο με την διοργάνωση φιλανθρωπικών εκδηλώσεων, προσκυνηματικών εκδρομών, την διανομή καλαισθήτων ενημερωτικών εντύπων, την ενθάρρυνση οικονομικών προσφορών αντί στεφάνων στις νεκρώσιμες ακολουθίες και την ρύθμιση του θέματος της προσφοράς καφέ στα Μνημόσυνα, στην μοναδική ίσως αίθουσα του Ι. Ναού.
7. Η επέκταση του ωραρίου λειτουργίας των Κέντρων Ενοριακής Αγάπης με την βοήθεια και άλλων εθελοντριών και κατά τις απογευματινές ώρες, για προσφορά καφέ, αναψυκτικών, προβολής θρησκευτικών ντοκυμαντέρ, προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι να βρίσκουν ένα "στέκι" διαφορετικό από εκείνο των ΚΑΠΗ και σε περιεχόμενο και σε λειτουργία.
8. Υπάρχει ένα τεραστίων διαστάσεων σύγχρονο κοινωνικό και όχι τόσο οικονομικό πρόβλημα, το οποίο απασχολεί την λεγόμενη τρίτη ηλικία, που είναι η απομόνωση, η αδρανοποίηση, ο παροπλισμός χιλιάδων συνταξιούχων των ενοριών μας, οι οποίοι κυριολεκτικά σκουριάζουν και σαπίζουν σαν τα εγκαταλελειμμένα πλοία, χωρίς ενδιαφέρον για την ζωή. Το θέμα αυτό σήμερα απλώς το επισημαίνουμε, με την ελπίδα ότι σε μια από τις προσεχείς παρόμοιες συνάξεις μας θα αποτελέσει το κύριο θέμα συζητήσεως.
9. Εξ ίσου σημαντικό είναι και το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε με τούς αλλοδαπούς - λαθρομετανάστες - περιπλανώμενους επαγγελματίες ζητιάνους, που έχουν κατακλύσει τις ενορίες μας. Η παρεχόμενη βοήθεια από μέρους μας ας περιοριστεί σε πρώτη φάση, στην επίλυση της καθημερινής σιτίσεώς τους, αποφεύγοντας τα οικονομικά βοηθήματα, με σκοπό την αποφυγή σύνδεσής τους με την ενορία, που θα βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στα επιδόματα.
Πέρα όμως από τις γενικές απόψεις για τα κίνητρα και το ήθος που θα πρέπει να κοσμούν την προσωπικότητα των μελών - στελεχών του ενοριακού φιλανθρωπικού έργου, ας υπογραμμίσουμε εκτενέστερα τρόπον τινά τον ρόλο και τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα των προσπαθειών μας. Δεν θα αναφερθούμε στα όσα ορίζει το καταστατικό λειτουργίας των Ε.Φ.Τ. για το κάθε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Αυτά ανήκουν ως προς την εφαρμογή τους στην αρμοδιότητα των αιδεσιμολογιωτάτων προέδρων τους. Θα επιμείνουμε στον τρόπο λειτουργίας του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου και μάλιστα κάτω από τις αυξημένες κοινωνικές πιέσεις και ατομικές ανάγκες εμπεριστάτων αδελφών μας. Ας ερωτήσουμε πρωτίστως τον εαυτό μας: ποιός είναι ο ρόλος μας και ποια η προσωπική συμμετοχή μας στο φιλανθρωπικό έργο; Διότι εάν ο ρόλος μας είναι καθαρά τυπικός, διακοσμητικός, αριθμητικός, περιοριζόμενος σε μία υπογραφή των πρακτικών των συνεδριάσεων η στη συμπλήρωση με το όνομά μας της ονομαστικής καταστάσεως των προς διορισμό μελών του Ε.Φ.Τ. από την Ιερά Αρχιεπισκοπή, τότε φοβάμαι πολύ πως έχουμε χάσει την αίσθηση της αποστολής μας, του σκοπού μας και απλώς συντηρούμε μια αρρωστημένη κατάσταση. Διαφορετικά, εάν το κάθε μέλος του Ε.Φ.Τ. απολύτως συντονισμένο με τα υπόλοιπα έξι μέλη και κάτω από την ευθύνη και καθοδήγηση του εκάστοτε αιδεσιμολογιωτάτου προέδρου κινείται δραστήρια, αποτελεσματικά, νηφάλια, διακριτικά, μεθοδικά και χωρίς υπεροψία, αλαζονεία, επιδεικτικότητα, υπερηφάνεια, έπαρση, ναρκισσισμό και υπερβάλλοντα ζήλο, είναι βέβαιο ότι τα αποτελέσματα των προσπαθειών αυτού του Ενοριακού Φιλοπτώχου θα είναι και ευλογημένα από τον Θεό και ωφέλιμα για τούς αδελφούς μας.
Το μυστικό της επιτυχίας μας δεν θα πρέπει να το αναζητήσουμε αποκλειστικά και μόνο στον ενθουσιασμό μας και την ειλικρινή διάθεσή μας για φιλανθρωπική προσφορά. Αυτά τα στοιχεία μπορεί κανείς να τα συναντήσει και σε οποιοδήποτε φιλανθρωπικό σωματείο. Ούτε από την άλλη πλευρά η εξασφάλιση των οικονομικών απαιτήσεων του έργου μας προδιαγράφουν τα θετικά αποτελέσματα. Ο κύριος στόχος μας και το επίκεντρο των προσπαθειών μας θα είναι να αντικρίζουμε στο πρόσωπο του φτωχού και εγκαταλελειμμένου αδελφού μας τον πάσχοντα Ιησού. Δεν προσφέρουμε καθημερινά φαγητό στο Κέντρο Ενοριακής Αγάπης, ως παράλληλη προσπάθεια με εκείνη των φιλανθρωπικών κέντρων που τα τελευταία χρόνια δημιούργησε η τοπική αυτοδιοίκηση, όπως κάποιοι νεόκοποι δημοσιογράφοι θέλησαν να μας πουν, ούτε ενισχύουμε οικονομικά τούς χαμηλοεισοδηματίες, όπως τούς ονομάζουν, χορηγώντας τους ένα είδος εκκλησιαστικού επιδόματος. Εμείς είμαστε οι μόνοι που γνωρίζουμε από κοντά το μέγεθος και την ποιότητα της καθημερινής εργασίας πολλών κυριών στα φιλόπτωχά μας, τούς οικονομικούς πόρους που προέρχονται από τις εκούσιες εισφορές των πιστών ενοριτών μας οι οποίοι μας εμπιστεύονται τα εκ του υστερήματος προερχόμενα χρήματά τους. Εμείς γνωρίζουμε το νοικοκυριό των Κέντρων Ενοριακής Αγάπης που το θεωρούμε σαν του σπιτιού μας, τούς ανθρώπους που έρχονται κάθε μέρα να πάρουν το φαγητό τους ή άλλου είδους βοήθεια.
Και εδώ θα πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Άραγε θα δίναμε στον πεινασμένο Χριστό μας ένα κακοφτιαγμένο η καμένο φαγητό; Θα ντύναμε τον γυμνό Χριστό μας, με τρύπια, σχισμένα, κουρελιασμένα, βρώμικα ρούχα, που κάποιοι μας φέρνουν γνωρίζοντας ότι είναι για πέταμα και εμείς χωρίς ίσως να τα ελέγξουμε μπορεί να τα δώσουμε στους ρακένδυτους αδελφούς μας; Το οικονομικό βοήθημα που δίνουμε μηνιαίως σε άλλους πάμφτωχους αδελφούς μας, ενδεχομένως με τρόπο υπεροπτικό, σαν να είμαστε αφεντικά, θα το ακουμπούσαμε στο απλωμένο χέρι του Χριστού μας; Η επίσκεψή μας στο σπίτι ενός αρρώστου, ενός ανέργου, ενός πολυτέκνου, η στο νοσοκομείο και στις φυλακές, μήπως καμιά φορά έχει τον χαρακτήρα του οίκτου, της συμπόνιας, της φραστικής και μόνο συμμετοχής μας στο πρόβλημα; Και πως γίνεται αυτό; Όταν η συγκεκριμένη φιλανθρωπική επίσκεψη μετατρέπεται σε απογευματινό περίπατο, σε εξονυχιστικό και αδιάκριτο έλεγχο, που εξευτελίζει τον βοηθούμενο, σε καφέ συνοδευόμενο με πολύ δόση κατακρίσεως η κουτσομπολιού, σε λόγια που δεν βγαίνουν από την καρδιά μας, σε μία εν γένει συμπεριφορά που τελειώνει με την στερεότυπη διαπίστωση "τι να κάνει ο καημένος, αυτά έχει η ζωή"; Επίσης όταν βγάζουμε τον δίσκο του φιλοπτώχου τις Κυριακές στους Ναούς μας, γνωρίζουμε να διακρίνουμε την πολυτέλεια της εμφανίσεώς μας από την αξιοπρέπεια και την απαστράπτουσα απλότητα; Η μήπως έχουμε την εντύπωση ότι οι εκκλησιαζόμενοι δεν προσέχουν ακόμη και τα κοσμήματα που υπάρχουν πάνω μας; Όλα αυτά τα επισημαίνουμε, προκειμένου να οριοθετήσουμε το έργο μας, ούτως ώστε να αποφύγουμε κάθε ταύτισή του με οποιαδήποτε άλλη παρόμοια προσπάθεια.
Ας καταλάβουμε πολύ καλά ότι το πιο σημαντικό στοιχείο που απορρέει από το χριστιανικό ήθος του φιλανθρωπικού έργου μας, είναι το γεγονός πως απέναντί μας δεν στέκονται οι δικαίως η αδίκως ναυαγοί της ζωής. Βρίσκονται οι εικόνες του Θεού, που μπορεί να απέτυχαν σε γενικές γραμμές στη ζωή αυτή, αλλά διατηρούν στο ακέραιο τα δικαιώματά τους για την αιωνιότητα. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι αυτοί, είναι και ψυχές αθάνατες που πρέπει να τούς μάθουμε αυτό που ο πόνος από τις δοκιμασίες τους τούς έκανε να λησμονήσουν, ότι δηλαδή ο Χριστός είναι η χαμένη δικαιοσύνη που γύρευαν στη ζωή τους, η αγάπη που κάποιοι τούς στέρησαν, η στοργή που δεν ένοιωσαν, το χαμόγελο που δεν σχημάτισαν, ο θησαυρός που κυνηγούσαν. Την ώρα που δίνουμε φαγητό η ρούχα η φάρμακα η ένα δώρο δεν το κάνουμε ως άτομα, αλλά ως Εκκλησία. Μη λησμονούμε ότι ο αδελφός μας στο πρόσωπό μας, πρέπει να βλέπει το πρόσωπο του Χριστού, μέσα του να πλημμυρίζει η αγάπη και το ενδιαφέρον της Εκκλησίας μας γι' αυτόν και η ευγνωμοσύνη του για ο,τι του προσφέρουμε να γίνεται δοξολογία του παναγίου ονόματος του Χριστού.
Η φιλανθρωπία μας είναι ιεραποστολή. Ο σκοπός μας δεν είναι να χορτάσουμε μόνο τούς πεινασμένους η να θεραπεύσουμε μόνο τούς ασθενείς. Εμείς πάμε ένα βήμα πιο πέρα. Να σώσουμε τούς αδελφούς μας, να τούς βοηθήσουμε να χαρούν όσο γίνεται και την επίγεια ζωή αλλά και να εισέλθουν και στην αιώνιο. Μια φιλανθρωπία που δεν οδηγεί στην εξομολόγηση και στην Θεία Κοινωνία, είναι ένας φθηνός και ανούσιος ανθρωπισμός, δίχως σωτηριολογικό περιεχόμενο. Και μη ξεχνάμε κάτι. Οι άνθρωποι αυτοί που βοηθάμε ποικιλοτρόπως, ζώντας οι περισσότεροι μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια, δεν έχουν μάθει να περιμένουν εμάς πότε θα τούς μιλήσουμε για το Θεό και την Εκκλησία. Συχνά ο θάνατος, κάποια αρρώστια, οι διάφοροι πλασιέ των αιρέσεων συναντούν αυτούς τούς ανθρώπους και δυστυχώς χάνονται οι ψυχές τους. Επομένως ας μη κοπιάζουμε υπερβολικά προς την μία κατεύθυνση, δηλαδή εκείνη της παροχής υλικών αγαθών. Ας ζυγίσουμε τις προσπάθειές μας και με την φώτιση του Θεού και την πνευματική μας εγρήγορση ας φροντίσουμε εξ ίσου και για το σώμα και για την ψυχή των βοηθουμένων αδελφών μας. Πρώτα θα τούς προσφέρουμε το φαγητό και μετά την πνευματική τροφή. Προσοχή, μην κάνουμε το αντίθετο γιατί θα αποτύχουμε. Θα ήταν τραγικό λάθος να πιστέψουμε ότι ο στόχος μας είναι να γίνουμε "τα πάντα τοις πάσι" δίχως να σώσουμε κάποιον. Άλλωστε δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι εσείς τα λαϊκά μέλη του ενοριακού φιλοπτώχου είσαστε τα χέρια των ιερέων λειτουργών, οι δε πρόεδροι δεν ασκούν μόνο διοικητικό έργο, αλλά πρώτα ποιμαντικό. Τόσο η σωματική τροφή όσο και η πνευματική τροφή, αποτελούν τα δύο αδιάσπαστα στοιχεία του εκκλησιαστικού φιλανθρωπικού έργου μας.
Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος στην Καθολική του Επιστολή αναφέρει μεταξύ των άλλων: "αδελφοί μου, μη συνδέετε με προσωποληψίες την πίστη μας. Εάν μπει στην συνάθροισή σας άνθρωπος με χρυσό δακτυλίδι και ωραία ντυμένος, και μπει και ένας φτωχός με λερωμένα ρούχα και σεις δώσετε προσοχή σε εκείνον που φορεί τα ωραία ρούχα και του πείτε, κάθισε εδώ παρακαλώ και στον πτωχό πείτε, συ στάσου εκεί η κάθισε εδώ κοντά στο σκαμνί των ποδιών μου, δεν κάνατε μεταξύ σας διάκριση και δεν γίνατε κριτές με σκέψεις κακές; Ακούστε αδελφοί μου αγαπητοί. Ο Θεός δεν διάλεξε εκείνους που είναι πτωχοί στα μάτια του κόσμου να γίνουν πλούσιοι στην πίστη και κληρονόμοι της βασιλείας την οποίαν υποσχέθηκε σε όσους τον αγαπούν; " (Ιακ. β' 1-5)
πρωτοπρεσβύτερος
Ματθαίος Α. Χάλαρης
Για επικοινωνία μαζί μας:
Τηλέφωνο: +30-210-9712456
Φαξ: +30-210-9712456
Ταχυδρομική διεύθυνση: πλατεία Αγ. Δημητρίου, 173 43, Αγ. Δημήτριος, Αθήνα
Ηλεκτρονική διεύθυνση: inad.dad@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου